Leo Strösser is achttien jaar als hij in Den Helder door de laatste keuring van de marine komt. „Oké Strösser”, zegt een strenge kapitein, „we vertrekken morgen”. „Ja maar”, stamelt Leo, „ik moet het eerst thuis aan m’n moeder vertellen”. Daarop wordt hij alsnog ongeschikt bevonden met het label: mama’s-kindje! „Die opmerking heeft hem z’n leven lang dwars gezeten”, zegt zijn zus Clara. „Hij was zeker geen slap doetje, maar hij werd wel door onze moeder verwend”, getuigen de zussen Marga en Richarda.

24 januari 1972, luttele weken na de afwijzing, gaat Leo Strösser vanaf Schiphol alleen op weg naar Australië. In de nacht, ergens boven Pakistan, wordt hij negentien jaar. In Australië wonen al twee broers van z’n moeder, Loet en Jan. Het jonge continent heeft arbeidskrachten nodig en heeft het ticket betaald van Leo die lasser is, mits hij twee jaar blijft. Uiteindelijk zal ‘Lee’ zoals hij in het Engels wordt genoemd, 47 jaar in Australië blijven. Tot hij in het zuidelijke dorpje Wonthaggi aan een hartstilstand overlijdt. Binnenkort komt een deel van de crematie-as terug naar Obbicht, het dorp dat al die jaren niet uit zijn gedachte is geweest. Via internet volgde hij nog wekelijks de prestaties van het eerste voetbalelftal, de harmonie en de schutterij en mailde hij via Facebook met oude vrienden.

Terug naar 1972. Leo is amper drie maanden Down Under als hij de blonde Connie tegen het lijf loopt. Dochter van een Friese vader en een Utrechtse moeder, die nabij Melbourne een grondverzetbedrijf hebben. De kans dat Leo ooit terugkomt naar Nederland wordt met de dag kleiner. Tot groot verdriet van zijn moeder Trees in Obbicht. Zij kan de emigratie van haar enige zoon maar niet verkroppen. Dag in dag uit draait ze de muziek van Heintje. Tien keer achtereen Ich bau dir ein Schloss en dan twintig keer de tranentrekkerMama.

Gentleman

„In 1973 is onze moeder op doktersadvies naar Australië gevlogen”, vertelt Clara. „De arts was bang dat ze anders vroegtijdig door hartzeer zou overlijden, zo erg miste ze Leo.” Uiteindelijk zal moeder Trees elf keer de vlucht van bijna 17.000 kilometer maken. In tegenstelling tot vader Rudi Strösser, die al in 1975 overlijdt en zijn zoon nooit heeft kunnen bezoeken. Terwijl Leo juist veel van het sociale karakter van z’n vader geërfd heeft. Marga: „Onze vader was een gewone arbeider, maar altijd een gentleman. Nooit vloeken, nooit mopperen. Hij was de grote kindervriend van de Broekstraat waar we toen woonden. Hij was heel sociaal en behulpzaam.” Dat laatste herkennen de drie zussen in hun broer Leo die ook een ‘sociale kletsmajoor’ was en in de regio Wonthaggi tal van projecten opzette voor gehandicapte kinderen. Zelf kregen Leo en Connie drie dochters: Rachel, Lauren en Andrea.

Aanvankelijk had de Obbichtenaar werk gevonden in een fabriek, maar voor een beter loon werd hij verzekeringsagent. „Het leuren met verzekeringen ging gepaard met veel sigaretten, junkfood en stress en op z’n 38ste kreeg hij een eerste heartattack”, vertelt echtgenote Connie vanuit Australië. „Na opgeknapt te zijn van vijf bypasses, ging hij verder in de recyclingindustrie. Werken met z’n handen lag Leo beter.” Het duurt veertien jaar, tot 1986, eer Leo voor de eerste keer met z’n gezin terugkeert naar Limburg. Voor de begrafenis van z’n vader in 1975 was hij helaas te laat, want om hem te bellen moesten zijn zussen destijds eerst een gesprek bij de PTT aanvragen.

Australië was toen nog zó ver weg, dat het zestien uur duurde eer er een internationale verbinding was. Nu niet meer voor te stellen. Zus ­Richarda: „Ik ben nogal handig op internet en ontdekte eind jaren negentig de beelddienst Paltalk, de voorloper van Skype. Op die manier heeft m’n moeder toch nog haar drie kleindochters zien opgroeien.”

Klereherrie

Leo is een harde, ruige werker en bouwt uiteindelijk een mooi, groot eigen stenen huis voor zijn gezin. „Hij heeft altijd een grote prestatie- en bewijsdrang gehouden”, aldus Marga. „Hij wilde laten zien dat hij een leven kon opbouwen in Australië en geen mama’s-kindje was. Hij was hard voor zichzelf en soms overdreven streng voor z’n dochters.” Richarda: „Hij kon zich vreselijk ergeren aan de muzieksmaak van de jonge meiden. Dat was allemaal maar ‘klereherrie’. Toen heb ik die meiden een keer het eerste singletje dat hun vader in 1964 kocht laten horen: Dracula van ZZ & De Maskers. Zoek maar eens op op YouTube, ongelofelijke bagger. Die meiden kwamen niet meer bij van het lachen.”

„Veel van dat mopperen was bij Leo een uiting van onmacht”, meent Richarda. „Iedereen wil per se slagen en gelukkig zijn in Australië, maar onderhuids kriebelt het emigrantenheimwee. Onze ooms Jan en Loet konden vreselijk afgeven op alles wat met Holland te maken had. Maar zodra ergens het Wilhelmus werd gedraaid stonden ze met tranen in de ogen. Je roots kun je nooit verloochenen.”

Leo Strösser